ျမန္မာေတြ ေဆးမင္ေၾကာင္ကုိ ဂုဏ္ယူစြာထုိးခဲ့ၾကသည္(ေပါင္ျဖဴရင္ မယူခ်င္ဘူး)ေဆာင္းပါး

၃ စက္တင္ဘာ ရန္ကုန္ ၊                    ၊အိုးဘို (www.0bobeatz.wordpress.com)

Tattoo Culture Strikes Back in Burma

ေဆးမင္ေၾကာင္ (Tattoo)ကို ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ား မိမိ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ေဆးျခယ္ လာၾကသည္ကို ေတြ႕ရွိေနရသည္။ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေလာကတြင္ ၄င္းေဆးမင္ေၾကာင္မ်ား ဂယက္သည္ လူတိုင္းနီးပါး ကိုယ္ေပၚ၌ စြဲထင္လာ ေနၾကေပသည္ကို ေတြ႕ရွိေနရသည္။ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးမွန္သမွ် အလွအပအျဖစ္ ထိုးသြင္းေနၾကသည္ကို ေတြ႕ေနရသည္။ ၄င္း Tattoo ထိုးျခင္းသည္ ျမန္မာအႏုပညာ ေလာကတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ (၅၊၆)ႏွစ္မွစ၍ ေခတ္စား လာခဲ့သည္ကို ေတြ႕ျမင္ေပရသည္။ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ သိသာေစရန္ တင္ျပလိုက္ရေပသည္။ ေဆးမင္ေၾကာင္ ဟူသည္ လူ၏ကိုယ္ခႏၶာ အေရျပားေပၚတြင္ စြဲၿမဲစြာေသရာပါ ထင္ေနေစရန္ တုတ္၊ဆူးခြၽန္ အစရွိေသာ အရာမ်ားျဖင့္ ေဆးေရာင္သြင္းကာ အ႐ုပ္မ်ား၊ အမွတ္အသားမ်ား၊ စာမ်ား၊ ပန္းကႏုတ္မ်ားစသည္တို႔ကို အလွအပအလို႔ငွာ ထိုးျခင္းကို ေခၚေဝၚ ျခင္းျဖစ္သည္။

ေဆးမင္ေၾကာင္ကို ေပၚလီေနရွင္း လူမ်ဳိးမ်ားက စတင္ခဲ့ၿပီး ၄င္းလူမ်ဳိးတို႔၏ ဘာသာစကား၊ Ta Tau မွ Tattoo သို႔ ေျပာင္းလဲ ဆင္းသက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆးမင္ေၾကာင္ကို အေစာဆံုး ေတြ႕ရသည့္ အေထာက္အထားမွာ ဆိုက္ေဘးရီးယားရွိ ေရခဲျပင္မွ တူးေဖာ္ရရွိေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္႐ုပ္ ပါသည့္ ႐ုပ္အေလာင္း ျဖစ္သည္။ ၄င္း႐ုပ္အေလာင္းသည္ ဘီစီ(၅)ရာစုမွ ႐ုပ္အေလာင္းျဖစ္ၿပီး လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရွိ ၿဗိတိသွ်ျပတိုက္တြင္ ျပသခဲ့ဖူးသည္။ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံတြင္မူ (၁၅)ရာစုခန္႔က ေဆးမင္ေၾကာင္ အတတ္ပညာ ေပၚထြန္းခဲ့သည္ဟု အေထာက္အထားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ ေဆးမင္ေၾကာင္ကို ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိးမ်ားက အေပ်ာ္တမ္းသေဘာ၊ အလွအပ သေဘာျဖင့္ ထိုးႏွံေလ့ရွိၾကသည္။ ဟာ႐ိုလ္ဘုရင္ႀကီး၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘယ္ဘက္ရင္အံု၌ Edith ဟု ထိုးခဲ့သည္။ သတၴမေျမာက္ အက္ဒြပ္ဘုရင္သည္လည္း ေဝလမင္းသား ဘဝကပင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုး ဝါသနာပါကာ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးႏွံခဲ့သည္။ ပဥၥမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ႏွင့္ စစ္ေသနာပတိေဟာင္းႀကီး ေမာင့္ဂိုမာရီတို႔သည္လည္း ၄င္းတို႔၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ နဂါး႐ုပ္ႏွင့္လိပ္ျပာ႐ုပ္မ်ား ထိုးခဲ့သည္။ ဒိန္းမတ္ဘုရင္ႀကီး ဖရက္ဒရစ္သည္ ၄င္း၏ကိုယ္ခႏၶာတြင္ တစ္ကိုယ္လံုးအႏွံ႔ ေဆးေရာင္စံုအ႐ုပ္မ်ား ထိုးႏွံခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေဆးမင္ေၾကာင္ ျပခန္းႀကီးဟု ဖရက္ဒရစ္ဘုရင္ကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကသည္။

ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတို႔တြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ထုိးသည့္ ဓေလ့မွာ အႏုပညာသေဘာ ပိုမိုပါရွိ သည္။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတို႔ ထိုးႏွံေလ့ရွိေသာ အ႐ုပ္မ်ားမွာ ႐ိုးရာဓေလ့ႏွင့္ ေရွးေဟာင္းသမိုင္းဝင္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ပါဝင္သည္။ လူ႕အလံုးအရပ္ႏွင့္ ညီေသာ လူစြမ္းေကာင္းပံုမ်ား၊ ဘီလူးသဘက္ပံုမ်ား၊ နဂါး႐ုပ္မ်ားအျပင္ သစ္ပင္ပံု၊ ငွက္ပံု၊ ငါးပံု၊ ပန္းပံု မ်ား ထိုးႏွံေလ့ရွိၾကသည္။ (၁၉)ရာစုတြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးျခင္းကို ဥပေဒျဖင့္ ပိတ္ပင္ခဲ့ေသာ္လည္း ပေပ်ာက္မသြားခဲ့ေပ။ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သည္အထိ သည္းခံၿပီး ႀကိဳးစားပန္းစား အႏုစိတ္ၿပီးစီးေအာင္ ထိုးႏွံေလ့ရွိၾကသည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္က နာဇီ စစ္အက်ဥ္းစခန္းေရာက္ အက်ဥ္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးထားသူမ်ားသည္ အျခားေသာ အက်ဥ္းသမားမ်ားထက္ ပိုမိုကံဆိုး ခဲ့ၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ အက်ဥ္းစခန္း အရာရွိမ်ားသည္ အက်ဥ္းသားမ်ား၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ေက်ာျပင္မွ ေဆးမင္ေၾကာင္႐ုပ္မ်ားကို အေရခြံခြာယူၿပီး မီးအုပ္ေဆာင္း လုပ္ခဲ့ၾကသည္ဟု သိရသည္။ မေလးရွားလူမ်ဳိးတို႔သည္ ေဆးမင္ေၾကာင္ကို တင္ပါးတြင္ ထိုးႏွံၾကၿပီး ေဆးမင္ေၾကာင္မွာ အ႐ုပ္မ်ားမဟုတ္ဘဲ လွပဆန္းၾကယ္ေသာ ပန္းကႏုတ္ဒီဇိုင္းမ်ား၊ အကြက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေဖာ္မိုဆာကြၽန္း ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ေနထိုင္ေသာ ေတးရဲလ္လူမ်ဳိး လူငယ္မ်ား ကမူ အရြယ္ေရာက္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ နဖူးတြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးၾကရာ မ်က္ႏွာ တစ္ျပင္လံုး ေရာင္ကိုင္းလာသည္အထိ ျပင္းထန္သည္ဟု သိရွိရသည္။
ဥေရာပတိုက္တြင္ ေရွးေခတ္အခါက ဂ်ာမန္လူမ်ဳိး၊ ေဂါလလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အဂၤလန္ ကြၽန္းသား တိုင္းရင္းသားမ်ားတြင္ ထိုးကြင္းထိုးေသာ ဓေလ့ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

ေျမာက္အေမရိကမွ အင္ဒီးယန္းလူမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း ကေလးအရြယ္မွ စတင္ၿပီး ထိုးကြင္းထိုးႏွံ ေလ့ရွိၾကသည္။ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ အတြင္းရွိ ကြၽန္းမ်ားမွ ေပၚလီနီးရွင္းလူမ်ဳိး၊ မာအိုရီလူမ်ဳိး၊ မာေကဆ လူမ်ဳိးကြၽန္းသားမ်ားမွာလည္း ေယာက္်ားေရာ၊ မိန္းမပါ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးႏွံၾကသည့္ ေရွးအစဥ္အလာ ရွိသည္။ ေဆာ္လမြန္ကြၽန္းသူ မိန္းကေလးမ်ားမွာမူ မ်က္ႏွာႏွင့္ ရင္ဘတ္၌ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးၿပီးမွသာ အိမ္ေထာင္ျပဳႏိုင္သည္။ ေဖာ္မိုဆာ ကြၽန္းသူမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းတူ လက္ထပ္ပြဲ မက်င္းပမီ မ်က္ႏွာ၌ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးႏွံၾကရသည္။ နယူးဂီနီ ကြၽန္းမွ ပါပူအန္အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာမူ လက္မထပ္မီတြင္ မ်က္ႏွာကိုခ်န္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး အႏွံ႔ ေဆးမင္ေၾကာင္ ေရးျခယ္ထိုးႏွံၿပီး မဂၤလာပြဲ က်င္းပေသာအခါတြင္ မ်က္ႏွာကို ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထိုးၾကရျပန္သည္။ (၁၇)ႏွစ္ရာစုအထိ အဂၤလန္ႏွင့္ အေနာက္ဥေရာပတြင္ ေဆးမင္ ေၾကာင္ကို ျမင္ပင္မျမင္ဖူးခဲ့ၾကေပ။ ဥေရာပတိုက္သား ဒမ္ပီယာဆိုသူသည္ ထိုးကြင္း ထိုးေသာ ပစိဖိတ္ေတာင္ပိုင္း ကြၽန္းသားမ်ားကို ေခၚယူ၍ ျပပြဲ ျပခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးႏွံၾကရာတြင္ အမွတ္အသား အျဖစ္ ထိုးႏွံျခင္း၊ အလွအပ အျဖစ္ ထိုးႏွံျခင္း၊ စြဲလမ္းမႈကို အေျခခံ၍ အေဆာင္သေဘာျဖင့္ ထိုးႏွံျခင္း၊ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ အရ ထိုးႏွံျခင္းတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသား လယ္သမားသမဂၢသည္ ယင္းအဖြဲ႕ပိုင္ ေမြးျမဴေရးၿခံမ်ားမွ ၾကက္ဆင္မ်ားကို လွ်ိဳ႕ဝွက္အမွတ္အသား ထိုးထားတတ္ ၾကသည္။ ၄င္းအမွတ္အသားကို မွတ္ပံုတင္ထားသည့္အတြက္ အဖြဲ႕ပိုင္ၾကက္ဆင္မ်ား အခိုးခံရပါက ရွာေဖြဖမ္းဆီးရန္ ခိုင္လံုေသာသက္ေသအျဖစ္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ၾသစေၾတးလ် မွ သိုးေမြးေသာ သူေဌးတစ္ဦးသည္ ¤င္း၏ေသတမ္းစာကို သူ၏ေက်ာျပင္တြင္ ေဆးထိုးကာ ေရးသားထားခဲ့ဖူးသည္ဟုလည္း မွတ္သားရသည္။
ပထမကမၻာစစ္ မတိုင္မီႏွစ္မ်ားႏွင့္ စစ္အတြင္းကာလတြင္ သူလွ်ိဳမ်ားသည္ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးေသာ ပညာကို အသံုးခ်ခဲ့သည္ဟု မွတ္သားရဖူးသည္။ ရန္သူ၏ အေရးႀကီးေသာ ေနရာမ်ားကို စကၠဴတြင္ မွတ္တမ္းတင္ ယူေဆာင္ရန္ မလြယ္ကူေသာေၾကာင့္ ဦးေခါင္းကို ေျပာင္ေအာင္ရိတ္ကာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေျမပံုမ်ားကို စုတ္ျဖင့္ေရးထိုး၍ ဆံပင္ရွည္ေအာင္ထားၿပီးမွ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ္ျပန္သြားၾကသည္ဟု သိရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းမင္းမ်ားလက္ထက္၌ လူ႕ခႏၶာေပၚတြင္ အမွတ္အသားျပဳမႈကို ေဆးမွင္ေၾကာင္ထိုးႏွံ၍ အမွတ္အသားျပဳေလ့ရွိေၾကာင္း အမွတ္ အသားမွာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိၿပီး အေကာင္းဘက္ေရာ အဆိုးဘက္တြင္ပါ သံုးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုေခတ္အခါက ခိုးသားဓားျပမ်ားကို အဆံုးစီရင္ေလ့ရွိၿပီး အဆံုးစီရင္မခံရသည့္ ခိုးသား ဓားျပမ်ားကို နဖူးတြင္ ‘ဓားျပ’ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ‘သူခိုး’ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ လက္ဖ်ံတြင္ ‘ေနာက္မဆိုးနဲ႔’ ဟူ၍လည္းေကာင္း ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးလႊတ္ၿပီး အဆိုးဘက္တြင္ အမွတ္ အသားျဖင့္ အသံုးျပဳခဲ့သည္ဟု သိရွိရသည္။ ျမန္မာမင္းမ်ား လက္ထက္တြင္ အၿမဲတမ္း တပ္မေတာ္ဖြဲ႕စည္းျခင္း မရွိခဲ့ေသာ္လည္း ကုန္းေဘာင္ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ အၿမဲတမ္း တပ္အခ်ဳိ႕ ဖြဲ႕စည္းထားခဲ့သည္။ လႊတ္႐ံုးႏွင့္ ေရႊနန္းေတာ္အတြက္ လတ္တေလာ အသံုးမျပဳ လိုသည္မ်ားမွာ လယ္ယာကိုင္းကြၽန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနထိုင္ၾကရသည္။ ယင္းတို႔ကို အစုအဝန္းျဖင့္ သတ္မွတ္ထားရာ မင္းမႈထမ္းတို႔ လည္ကုပ္တြင္ ေဆးထိုးကာ အမွတ္အသား ျပဳထားသျဖင့္ ‘ေဆးထိုးထမ္း’ ဟူ၍ေခၚသည္။ ေသနတ္စြဲ အမႈထမ္းတို႔မွာလည္း လည္ကုတ္၊ လက္ဖမိုးတို႔ေပၚ၌ ‘နတ္ဘီလူး လက္ယာသံလ်က္ထမ္း’ ျခေသၤ့႐ုပ္မ်ား ေဆးေတာ္ ေရးမွတ္ထားၾကသည္။ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားဟု ေခၚေသာ ရာဇဝတ္ အမႈထမ္းမ်ားမွာလည္း ပါးတြင္အကြက္ႀကီးမ်ား ေဆးထိုးထားၾကရသည္။ ၄င္းအမႈထမ္းမ်ားကို ‘ပါးကြက္’ ဟူ၍ ေခၚသည္။ ထိုပါးကြက္တို႔မွာ ပါးႏွစ္ဖက္တြင္ မင္နက္ျဖင့္ ဒဂၤါးဝိုင္းအရြယ္ခန္႔ ထိုးႏွံထားၾကသည္။ ရင္ဘတ္တြင္လည္း ‘သူသတ္’ ဟူ၍ စာတန္းကို မင္နက္ျဖင့္ ထိုးႏွံထားၾကရသည္။ ဂဠဳန္ဆရာစံက သူပုန္ထေသာအခါတြင္ ဂဠဳန္တပ္သားမ်ားကို ‘က’တပ္သား၊ ‘ခ’တပ္သားဟု ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးကာ အမွတ္အသားျပဳ ခြဲျခားခဲ့သည္။
ကမၻာေပၚတြင္ လူမ်ဳိးအသီးသီးတို႔ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးႏွံၾကရာတြင္ အလွအပ အလို႔ငွာ ထိုးႏွံၾကသည္လည္း ရွိသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ေခတ္ေကာင္းခဲ့စဥ္က အမ်ဳိးသမီးမ်ားလည္း အားက်မခံ ဝင္ထိုးခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုသို႔ထိုးရာတြင္ ေပါင္တစ္ဖက္၌ ငံုး႐ုပ္၊ တစ္ဖက္၌ ၾကက္႐ုပ္ တစ္ဖက္တစ္႐ုပ္စီ ထိုးႏွံၾကျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ မွိန္းကဲ့သို႔ အခြစုတ္ျဖစ္ေသာ ျမန္မာစုတ္ျဖင့္ထိုးေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ေခတ္ ေမွးမွိန္ခ်ိန္တြင္ ဓာတ္ခဲအားသံုး အပ္ျဖင့္ထိုးေသာ မင္ေၾကာင္႐ုပ္မ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာၿပီးမွသာ အဝတ္ခ်ဳပ္အပ္ျဖင့္ ထိုးေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးနည္း အသစ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထိုနည္း ႏွစ္နည္းႏွင့္ ထိုးေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္မ်ားသည္ အားလံုးနီးပါး အလွအပ သက္သက္သာ ထိုးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

စြဲလမ္းမႈကို အေျခခံ၍ ထိုးျခင္းမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းတြင္ ထိုးေလ့ရွိၾကသည္။ နတ္႐ုပ္၊ ဘီလူး႐ုပ္မ်ား၊ အျခားအ႐ုပ္မ်ားကို မႏၲာန္စာလံုးမ်ား ၿခံရံ၍ ထိုးခဲ့ၾကသည္။ အင္းကြက္မ်ားတြင္ အင္းစာမ်ားသြင္း၍ျဖစ္ေစ၊ စာလံုးမ်ားခ်ည္းျဖစ္ေစ ထိုးႏွံၾကသည္။ အခ်ဳိ႕လည္း လွ်ာေပၚတြင္ပါ ထိုးႏွံၾကေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အစက္အ ေျပာက္မွ်သာ အထိုးခံႏိုင္ေပသည္။ စြဲလမ္းမႈကိုအေျခခံ၍ အေဆာင္အျဖစ္ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးႏွံၾကရာတြင္ ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းတြင္သာ ေဆးအနီျဖင့္ အထိုးမ်ားတတ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ရံဖန္ရာခါ၌လည္း အနက္ေရာင္ျဖင့္ ထိုးတတ္ၾကေသးသည္။ လက္ယာဘက္ လက္ဆစ္၊ လက္ဖမိုးလက္ေကာက္ဝတ္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ အနီစက္၊ အနက္စက္မ်ားႏွင့္ ေျခမ်က္စိဝန္းက်င္တြင္ ေတြ႕ျမင္ရေသာ အနက္စက္မ်ားမွာ အေဆာင္သေဘာျဖင့္ ထိုးၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာအမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ေရွးဦးပိုင္းတြင္ အေဆာင္သေဘာျဖင့္ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးခဲ့ရာမွ ေနာင္ေသာ္ အလွအပ သေဘာသို႔ ေရြ႕ေလ်ာလာခဲ့သည္။ ၄င္းမွတစ္ဖန္ ထိုးကြင္းရွိမွ ေယာက္်ားပီသသည္ဟူေသာ သေဘာထားမ်ား ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေပရာ ထံုးတမ္းစဥ္လာသေဘာ သက္ေရာက္သြားေပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ခ်င္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး မည္းေမွာင္ေနေအာင္ ပါးရဲ ထိုးခဲ့ၾကဖူးသည္။ ခ်င္းအမ်ဳိးသမီးတို႔တြင္ ပါးရဲမပါေသာ အမ်ဳိးသမီးသည္ ပြဲမဝင္၊ မတင့္တယ္ဟု သေဘာထားခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္အခါကာလ ေရြ႕ေလ်ာၿပီး ပါးေၾကာင္၊ ပါးၾကားျဖင့္ စတိသေဘာထိုးျခင္းသို႔ သက္ေရာက္ သြားေတာ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးျခင္း အစမွာ အယူအဆသံုးမ်ဳိး ကြဲျပားလ်က္ရွိၿပီး ပုဂံေခတ္ အရည္းႀကီးမ်ားက စခဲ့သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ သေရေခတၱရာ ဥတၱမ သီရိမေထရ္က စခဲ့သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ထိုးကြင္းအစ ေမာင္ကံက ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ သံုးမ်ဳိးကြဲျပားလ်က္ရွိသည္ဟု သိရသည္။ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးရာတြင္ အထက္ေဆး၊ ေအာက္ေဆးဆိုၿပီးေတာ့လည္း ရွိခဲ့ေသးသည္။ အထက္ေဆးတြင္ ဘုရားေဆး၊ နတ္ေမွာ္ ေဆး၊ ဝိဇၨာေမွာ္ေဆးဟူ၍ရွိၿပီး ေအာက္ေဆးတြင္ ကာယသိဒၶိေဆး၊ ပီယသိဒၶိေဆးဟူ၍ ထိုးၾကသည္ဟု သိရသည္။ ေရွးအခါက ေပါင္တြင္ထိုးကြင္းမရွိသူကို မိန္းကေလးမ်ားက မႏွစ္သက္ၾကသည့္ အတြက္ ‘ေပါင္ျဖဴခ်င္း မယူခ်င္ဘူး’ ဟုျငင္းေလ့ရွိၾကရာ အမ်ဳိးသားမ်ားမွာ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္ယို၍ ထိုးကြင္း ထိုးခဲ့ၾကရသည္ဟု သိရသည္။ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ထိုးရာတြင္ ခ်စ္သူမိန္းကေလးက ေထာင္ပုဆိုး၊ ရာပုဆိုးဟူ၍ မင္ခံပုဆိုးကို ေပးၾကရသည္ဟုလည္း သိရသည္။ မင္ခံပုဆိုးမွာ ထိုးကြင္းထိုးရာတြင္ မင္ႏွင့္ေသြးမ်ား ေရာေထြးေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္သည့္အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္တြင္ ခံထားရေသာ ပုဆိုးျဖစ္သည္။ ၄င္းပုဆိုးကို ခ်စ္သူမိန္းကေလးမွ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးၾကရသည္ဟူ၍ သိရသည္။ အေၾကာင္းမွာ မိမိ၏ ခ်စ္သူအမ်ဳိးသားမွာ ေယာက္်ားပီသသည္ကို ဂုဏ္ယူၾကသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ထိုးေသာ အခ်ိန္၌ အခ်ဳိ႕မွာ မထႏိုင္ေတာ့ဘဲ မင္ေၾကာင္႐ံုထဲမွ ကတ္ျဖင့္ ဆြဲထုတ္ယူရသူမ်ားရွိသလို အခ်ဳိ႕လည္း လူတြဲထုတ္ရသူမ်ားရွိသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အံခဲလ်က္ အကူအတြဲမပါဘဲ ထြက္လာႏိုင္သည္။ မင္ေၾကာင္ထိုးၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္လာသူတိုင္း လက္ခေမာင္းခတ္၍ ‘ငါေယာက္်ားေဟ့၊ ယွဥ္ရဲသူထြက္ခဲ့’ဟု ေလာကႀကီးကို စိန္ေခၚသည့္ သေဘာျဖင့္ လက္ခေမာင္း သံုးႀကိမ္ျပည့္ေအာင္ ခတ္ရသည္။ ကတ္ျဖင့္ထြက္လာသူကို ‘အဝါခတ္’ ဟုေခၚသည္။ အကူအတြဲျဖင့္ ထြက္လာသူကို ‘အေျမႇာင္ခတ္’ဟုေခၚသည္။ တစ္ကိုယ္တည္းထြက္လာသူကို ‘အထီးခတ္’ ဟု ေခၚသည္။ ၄င္းမင္ခံပုဆိုးကို တစ္သက္တာ ဂုဏ္ယူႏိုင္ရန္အတြက္ အမ်ဳိးသားမ်ားက မိမိ၏ခ်စ္သူ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ျပန္ေပးေလ့ရွိၾကသည္ ဟုလည္း သိရသည္။ ထိုးကြင္းမထိုးသူမ်ားကို မိန္းကေလးရွင္မ်ားကလည္း ေလာကဓံ၏ အထုအေထာင္းကို မခံႏိုင္သူဟူ၍ မိမိ၏ သမီးမိန္းကေလးႏွင့္ ေပးစားရန္ ဝန္ေလးခဲ့ၾကသည္ ဟုလည္း သိရသည္။ ထိုးကြင္းမထိုးသူမ်ား အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္ ‘ေပါင္ျဖဴခ်င္း ေသမင္းေခၚတတ္တယ္’ ဟူ၍ ဆိုၾကသည္။ ‘ေပါင္ျဖဴစင္းမို႔ နတ္စိမ္းပြယ္ရတယ္၊ မင္ေၾကာင္စိမ္းမို႔ ပ်ဳိသိမ္းပါရမယ္’ ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ ေယာက္်ားမပီသေသာ ေပါင္ျဖဴသူကို ယူမိလွ်င္ ႐ိုးရာနတ္ကို ေတာင္းပန္ပသရသျဖင့္ မင္ေၾကာင္စိမ္းႏွင့္ လူကိုသာ ယူေတာ့မည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

(၂ဝ)ရာစုေႏွာင္းပိုင္းတြင္မွ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ထိုးသည့္ ဓေလ့သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ပေပ်ာက္လာေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေရာဂါ ကူးစက္ခံရျခင္း၊ ထိုးကြင္းထိုးသူမ်ားကို မိန္းကေလးအမ်ားစု ရြံေၾကာက္လာၾကျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အဓိက ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးၾကရာတြင္ တခ်ဳိ႕မွာ အလွအပသက္သက္သာ ထိုးၾကေလ့ ရွိၾကေတာ့သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။
ယခု(၂၁)ရာစု အေစာပိုင္းတြင္ေတာ့ တစ္ခါသံုးအပ္မ်ားျဖင့္ ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးသည့္ ဓေလ့သည္ ျပန္လည္ ေခါင္းေထာင္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္အမ်ားစုသည္ ယေန႔ေခတ္တြင္ လွပေသာ အ႐ုပ္ဒီဇိုင္းမ်ားကို မိမိခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ေရးတင္လာၾကသည္မွာ လူငယ္တိုင္းလိုလိုတြင္ ေတြ႕ေနရေပသည္။ ယခုေခတ္တြင္ ျမန္မာျပည္၌ ေဆးမင္ေၾကာင္မ်ား ျပန္လည္ ေခတ္စားလာျခင္းမွာ အေနာက္တိုင္း အႏုပညာရွင္မ်ား၊ လူငယ္မ်ားမွ ယဥ္ေက်းမႈ ေရြ႕ေလ်ာလာသည့္သေဘာ ျဖစ္ေပသည္။ ေဆးမင္ေၾကာင္သည္ ေရွးေခတ္အခါက ဂုဏ္ယူဖြယ္တစ္ရပ္ အျဖစ္ ထိုးႏွံခဲ့ၾကသည္ကို ယခုေခတ္လူငယ္မ်ား အလွအပ သက္သက္၊ အေပ်ာ္သေဘာ သက္သက္ ထိုးႏွံေနၾကျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တင္ျပလိုက္ရေပေတာ့သည္။

ေဇယ်ာျမတ္ခိုင္ (ဆင္ျဖဳဴကြၽန္းေအာင္သိန္း၏ ျမန္မာ့ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ဓေလ့အား မွီျငမ္း ေရးသားသည္။)